Researcher Bulletin of Medical Sciences
Volume:13 Issue: 4, 2009

با توجه به آن که عملکرد اورژانس پیش بیمارستانی در ایران تاکنون مورد ارزیابی دقیق قرار نگرفته است، در این مطالعه به بررسی کفایت اقدامات اورژانس پیش بیمارستانی انجام شده توسط اورژانس تهران در بیماران ترومایی ارجاعی به اورژانس بیمارستان سینا پرداخته شده است.

این مطالعه توصیفی به مدت یک سال از شهریور 1382 لغایت شهریور 1383 در اورژانس بیمارستان سینا بر روی بیماران ترومایی ارجاعی به آن مرکز توسط اورژانس تهران صورت گرفته است. در این بررسی اقدامات پیش بیمارستانی انجام شده توسط پرسنل اورژانس تهران بر اساس وضعیت و نیازهای بیماران ارزیابی شد. پزشکان مقیم اورژانس بیمارستان سینا مسوول جمع آوری اطلاعات و تکمیل پرسشنامه ها بر اساس مشاهدات بالینی خود و فرم تکمیل شده توسط پرسنل اورژانس بودند.

در این مطالعه 994 بیمار مورد بررسی قرار گرفتند. پانسمان زخم و هموستاز در 80% موارد درست انجام شده بود. آتل نیز در 50% موارد نیاز به کار گرفته شده بود و این در حالی می باشد که اقداماتی چون کولار و spinal bed در80% موارد مورد نیاز صورت نگرفته بود. هم چنین هرچند پرسنل در 2/91% بیماران اقدام به گرفتن رگ (IV-line) کرده بودند، ولی در بیش از 80% موارد سرمی به بیمار تزریق نشده بود.

پیشنهاد می شود با تدوین پروتکل های استاندارد مبتنی بر شواهد علمی و ارائه آموزش به تکنسین ها جهت انجام اقدامات پیش بیمارستانی با هدف ارتقاء کیفیت خدمات اورژانس پیش بیمارستانی اقدام فوری صورت گیرد. البته با توجه به تغییرات اساسی که اخیرا در کیفیت و کمیت خدمات اورژانس کشور ایجاد شده است، لازم است مطالعه جدیدی جهت ارزیابی وضع موجود و مقایسه آن با مطالعه حاضر جهت ارزیابی کمی و کیفی تغییرات به عمل آمده انجام گردد

عفونت مجاری ادراری یا UTI (Urinary Tract Infection) دومین عفونت شایع باکتریال در کودکان محسوب می گردد که یکی از عوامل ایجاد کننده اسکارهای کلیوی است. در زمان التهاب و همه ی انواع آسیب های کلیوی، ماکروفاژها وارد بافت پارانشیم کلیه می شوند و تعداد آن ها با شدت التهاب همبستگی قابل توجهی دارد. فاکتور مهارکننده ی مهاجرت ماکروفاژ یا MIF (Macrophage Migration Inhibitory Factor) به طور قابل توجهی در پاسخ به محرک های التهابی ترشح می گردد و به نظر می رسد که نقش مهمی در آسیب بافت کلیوی بازی می کند. این مطالعه با هدف بررسی نقش MIF در عفونت های مجاری ادراری و مقایسه ی ترشح ادراری MIF در کودکان مبتلا به پیلونفریت حاد، سیستیت حاد و هم چنین گروه شاهد به انجام رسید.
در این مطالعه ی تحلیلی، 33 کودک مبتلا به عفونت ادراری (25 کودک مبتلا به پیلونفریت حاد و 8 کودک مبتلا به سیستیت حاد) و40 کودک سالم وارد مطالعه شدند. نمونه های ادراری استریلmidstream، از تمامی افراد مورد مطالعه جهت اندازه گیری غلظت MIF به روش ELISA جمع آوری شد و به وسیله کراتینین ادرار تصحیح شد. اطلاعات توسط نرم افزار آماری SPSS 13 مورد آنالیز قرار گرفت و از آزمون های آماری Independent-t test، One Way ANOVA و نیز آنالیز ROC (Receiver Operating Curve) استفاده شد.
میانگین نسبت ادراری MIF/Cr در بیماران مبتلا به پیلونفریت حاد (گروه A) pg/mol creatinine (78/23= SEM) 14/66، در بیماران مبتلا به سیستیت حاد (گروه B) pg/mol creatinine (59/0= SEM) 58/1 و در افراد سالم (گروه C) pg/mol creatinine (35/0= SEM) 85/1 به دست آمد که در گروه A به طور معنی داری بالاتر از گروه های B (001/0 P) و C (001/0 P) بود. نتایج آنالیز ROC نشان داد که نسبت ادراری MIF/Cr، به طور بالقوه می تواند به عنوان یک شاخص سودمند در افتراق پیلونفریت حاد از وضعیت نرمال [001/0 P و 959/0=Area Under Curve(AUC)] و حتی از سیستیت مزمن (001/0 P، 960/0=AUC) مورد توجه قرار بگیرد و مقادیر شاخص معادل pg/mol creatinine 39/5 و pg/mol creatinine 90/4 به ترتیب بهترین مقادیر جهت تفکیک پیلونفریت حاد از شرایط نرمال و سیستیت حاد می باشند.
مطالعه حاضر نخستین بار سطح MIF ادرار را در بیماران مبتلا به پیلونفریت حاد، مبتلایان به سیستیت حاد و گروه کنترل مقایسه کرده و نشان دادکه نسبت MIF/Cr ادرار در سیستیت حاد افزایش نمی یابد در حالی که افزایش نسبت MIF/Cr ادرار در بیماران مبتلا به پیلونفریت حاد در مطالعه ی حاضر قابل توجه بود و نشان داده شد که نسبت ادراری MIF/Cr آزمون حساسی برای افتراق بین سیستیت و پیلونفریت حاد می باشد.

با توجه به شیوع و روند رو به افزایش بیماری دژنراتیو مفصل آکرومیوکلاویکولار و وجود گزارشاتی مبنی بر موفقیت روش Arthroscopic mumford در بیماران فوق الذکر و عدم گزارش از تاثیر آن در کشور و به منظور تعیین تایید این روش در مبتلایان به بیماری دژنراتیو مفصل آکرومیوکلاویکولار، این تحقیق روی مراجعین به بیمارستان طالقانی در سال های 1386 - 1383 انجام گرفته است.
تحقیق با روش کارآزمایی بالینی از نوع مقایسه قبل و بعد روی کلیه بیمارانی که با تشخیص بیماری دژنراتیو مفصل آکرومیوکلاویکولار مراجعه و موافقت خود را برای همکاری با طرح بعد از عدم موفقیت درمان conservative اعلام نمودند انجام گرفته است. میزان Range of motion و قدرت و درد در این بیماران به روش های استاندارد قبل و بعد از درمان تعیین شد و همه بیماران تحت درمان با روشArthroscopic mumford قرار گرفتند و بیماران حداقل سه ماه پیگیری داشتند و تاثیر این روش درمانی براساس شاخص های سه گانه فوق تعیین و تغییرات آن با آماره paired-t test و McNemar مورد قضاوت بالینی قرار گرفت.
تحقیق روی 41 بیمار که 87 درصد آن ها مرد بودند با میانگین سنی 48 سال انجام گرفت. قبل از درمان 8/26 درصد بیماران درد متوسط و 2/73 درصد بیماران درد شدید داشتند، بعد از درمان 78 درصد بیماران فاقد درد بوده و 22 درصد بیماران درد خفیف داشتند (001/0 >P). میزان شاخص های ROM از حداقل 33 درصد تا 60 درصد بهبود پیدا کردند (05/0 P<) قدرت حرکات Flexion، Abduction بهبود پیدا کرد و قدرت در شاخص های Internal rotation و External rotation بدون تغییر باقی ماندند.
به نظر می رسد روش جراحی آرتروسکوپیک فوق برای بیماران فوق مؤثر است و این روش را در درمان این بیماران توصیه می نماییم.

پتانسیل های با منشا عضلانی برانگیخته از وستیبول (VEMP)، الکترومیوگرام های (EMG) با زمان تاخیر کوتاهی هستند که با ارائه ی تحریک صوتی با شدت بالا، از سطح عضله چنبری- جناغی (SCM) منقبض ثبت می شوند و به نظر می رسد منشا آن ها از ساکول است. در مطالعه حاضر، ثبت VEMP و بررسی تاثیر نوع محرک (کلیک و تون- برست) بر پاسخ در گروهی از افراد طبیعی بزرگ سال مد نظر بود.

در مطالعه مقطعی تحلیلی حاضر تاثیر دو محرک کلیک و تون- برست بر زمان تاخیر و دامنه ثبت VEMP در30 فرد بزرگ سال با حساسیت شنوایی طبیعی و عدم سابقه اختلال وستیبولار، در محدوده سنی 35-25 سال با روش نمونه گیری تصادفی ساده مورد بررسی قرار گرفت.

با استفاده از محرک تون- برست 500 و 750 هرتز، امواج VEMP در همه افراد و با ارائه ی محرک کلیک در 26 نفر در سطح شدت dBnHL 95 در دو گوش، ثبت گردید. پاسخ VEMP با محرک تون- برست نسبت به محرک کلیک، دامنه بهتری را نشان داد و بالاترین دامنه با محرک تون- برست در فرکانس Hz 500 به دست آمد. اما نوع محرک و فرکانس آن بر زمان تاخیر امواج VEMP، تاثیری نداشت.

با توجه به نتایج به دست آمده میتوان گفت که زمان تاخیر پاسخ VEMP، مستقل از فرکانس و نوع محرک است و استفاده از محرک تون- برست با فرکانس Hz 500، بهترین دامنه را نتیجه می دهد که می تواند در ارزیابی های بالینی مورد توجه قرار گیرد.

استخوان یکی از بزرگ ترین ذخایر روی بدن می باشد. مطالعات حیوانی نشان داده اند که کمبود روی باعث کاهش رشد استخوان،کاهش تراکم استخوانی و در نتیجه کاهش نیروی مورد نیاز برای شکستن استخوان و احتمالا کاهش سرعت ترمیم استخوان می شود. لذا مطالعه حاضر با هدف بررسی تاثیر مکمل یاری روی بر ترمیم شکستگی استخوان طراحی گردید. این پژوهش به روش کارآزمایی بالینی تصادفی دوسوکور بر روی 60 بیمار دچار شکستگی استخوان های دراز مراجعه کننده به بیمارستان شهدای تبریز انجام شد. افراد به طور تصادفی به 2 گروه تقسیم شدند؛ گروه مورد (30=n) دریافت روزانه یک عدد کپسول 220 میلی گرمی سولفات روی حاوی 50 میلی گرم روی عنصری و گروه شاهد (30=n) دریافت روزانه دارونما داشتند. افراد به مدت 60 روز مکمل دریافت کردند. سطح فعالیت بدنی، اطلاعات فردی و پزشکی افراد با استفاده از پرسشنامه و دریافت غذایی با استفاده از ثبت غذای 3 روز در شروع و پایان مطالعه تعیین شد. وضعیت استخوان در محل شکسته شده با استفاده از رادیوگرافی در ابتدا و انتهای مطالعه مورد ارزیابی قرار گرفت.
از 60 بیمار، 39 نفر مرد و 21 نفر زن بودند. تفاوت معنی داری در فعالیت بدنی، جنس، سن، تحصیلات و سابقه شکستگی، نوع استخوان دراز دچار شکستگی و دریافت مواد مغذی مخصوصا روی، بین گروه ها وجود نداشت. تغییر در میانگین دریافت مواد مغذی در طول مطالعه نیز معنی دار نبود. بررسی رادیوگرافی استخوان توسط متخصص رادیولوژی نشان دهنده تفاوت معنی دار در تشکیل کال استخوانی و ترمیم شکستگی بین دو گروه مورد و شاهد بود (05/0P<). تشکیل کال استخوانی و ترمیم شکستگی استخوان درگروه مورد در 80% افراد و در گروه شاهد در 50% افراد مشاهده شد. تفاوت معنی داری در تسریع ترمیم شکستگی انواع استخوان های دراز مشاهده نشد.
نتایج مطالعه حاضر نشان داد که مصرف مکمل روی به مدت 60 روز باعث تسریع ترمیم شکستگی استخوان می شود و با توجه به این نکته که تاکنون دارویی به منظور تسریع ترمیم شکستگی استخوان شناسایی نشده است، مکمل روی می تواند روش درمانی مفیدی در این گروه از بیماران باشد.

مارگزیدگی یکی از فوریت های مهم پزشکی است و هر ساله عده زیادی را به مراکز درمانی هدایت می کند. با توجه به این امر که مارگزیدگی می تواند سبب مرگ فوری بیمار گردد، آشنایی دقیق و صحیح با این موضوع و هم چنین روش های درمان آن بسیار ضروری است. این مطالعه با هدف گزارش یک صد مورد مارگزیدگی درمان شده در بیمارستان لقمان حکیم تهران در فاصله سال های 1379 تا 1384 انجام شده است.
در این مطالعه یک صد مورد مارگزیدگی مراجعه کننده به بیمارستان لقمان حکیم از نظر علایم بالینی، اقدامات درمانی شامل درمان آنتی بیوتیکی، آنتی ونوم، تتابولین و اقدامات جراحی و همین طور سن، جنس و شغل با مراجعه به پرونده های بیمارستانی مورد بررسی قرار گرفت.
در میان یک صد مورد بررسی شده، تمامی بیماران آنتی ونوم، تتابولین و واکسن کزاز دریافت کرده و همگی تحت درمان آنتی بیوتیکی قرار گرفته بودند. در 9 مورد فاسیوتومی انجام شده بود. در 35 مورد درمان های محلی قبل از ارجاع به بیمارستان نظیر تیغ زدن و مکیدن ترشحات انجام شده بود. مارگزیدگان اغلب مرد و در نیمی از موارد کشاورز بودند و گزیدگی در بیش از 80% موارد در دست و پا از مچ به پایین رخ داده بود.
با وجود مرگ و میر در مارگزیدگی اقدامات درمانی شامل آنتی ونوم، تتابولین، واکسن کزاز می تواند در بهبود بیماران نقش بسزایی داشته باشد. درمان آنتی بیوتیکی و نوع آنتی بیوتیک انتخابی مورد اختلاف نظر است. به کارگیری برخی از شیوه های سنتی در درمان مارگزیدگی مردود شناخته شده است و اقدامات پیشگیرانه از مارگزیدگی مورد توجه و تاکید می باشند.

با توجه به شیوع مبتلایان فاشئیت پلانتار و اهمیت درمانی آن و درمان متعارف با اولتراسوند و وجود فقط یک مورد کارآزمایی بالینی شاهددار تصادفی شده روی تاثیردرمانی اولتراسوند و به منظورتعیین تاثیر استفاده و عدم استفاده از اولتراسوند بر میزان درد این بیماران این تحقیق انجام شد.
تحقیق با طراحی کارآزمایی بالینی روی 29 بیمار (42 پا) مبتلا به فاشئیت پلانتار انجام گرفت. بیماران بعد از اخذ رضایت به طور تصادفی در دو گروه اولتراسوند واقعی (با مشخصات درمانی Intensity=1W/Cm2، Duty factor=20%، Fr=3MHZ) و اولتراسوند غیر واقعی (در آن فقط تایمر دستگاه به مدت پنج دقیقه روشن بود) قرار گرفتند. علاوه بر این به هر دو گروه دو نوبت در روز ورزش های کششی عضلات خلفی ساق پا (گاستروسولئوس) و عضلات خلفی ران (همسترینگ) و کفی طبی از نوعSilicon gel تجویز گردید. هر دو گروه به مدت ده جلسه و در هر جلسه به مدت 5 دقیقه توسط یک نفر فیزیوتراپیست با دستگاه Sonostat 833 مدل 011-0-0027 تحت درمان قرار گرفتند. شاخص درد قبل و بعد از درمان با استفاده ازVisual Analogue Scale ارزیابی شد. میزان درد قدم اول صبحگاهی و درد در طی روز در داخل گروه ها با آماره Wilcoxon و بین دو گروه با آمارهMann-Whitney U-test آنالیز شد.
تحقیق روی 29 بیمار(15 نفر مورد و14 نفر شاهد) و 42 پا (22 پا مورد و 20 پا شاهد) انجام شد. در 13 بیمار هر دو پا درگیر بود. در هر دو گروه کاهش درد مشاهده شد. میزان کاهش درد قدم اول صبحگاهی در گروه اولتراسوند واقعی 31 درصد و در گروه اولتراسوند Sham، 23 درصد بود (45/0P<) و میزان کاهش درد فعالیتی پا در طول روز در گروه اولتراسوند واقعی 18 درصد و در گروه اولتراسوند Sham، 10 درصد بود(65/0P<).
اولتراسوند درمانی با مشخصات درمانی یاد شده تاثیر بیش تری از پلاسبو ندارد.

آملوبلاستوما شایع ترین تومور ادنتوژنیک اپی تلیالی است که دارای رشد آهسته و تهاجم موضعی می باشد و می تواند باعث تخریب استخوان فک شود. علت این رفتار مهاجم آملوبلاستوما هنوز به درستی مشخص نیست. به منظور تعیین نقش احتمالی اتصالات سلولی در تهاجم موضعی آملوبلاستوما، بروز دو مارکر ای-کادهرین و آلفا کتنین در فولیکول دندان و آملوبلاستوما بررسی گردید.
این تحقیق از نوع توصیفی بوده و بر روی 10 مورد فولیکول دندان و 33 مورد آملوبلاستوما (20 مورد معمولی، 5 مورد عود کننده و 8 مورد بدخیم) صورت گرفت. مطالعه با استفاده از تکنیک Streptavidin-Biotin Immunohistochemistry انجام شد. اطلاعات به دست آمده توسط نرم افزار آماری SPSS و آزمون های آماری دقیق فیشر و من ویتنی با سطح معنی داری 05/0 =P تجزیه و تحلیل شد.
بروز هر دو مارکر در صد درصد فولیکول های دندانی دیده شد. در آملوبلاستوما، بروز ای-کادهرین و آلفا کتنین به ترتیب در7/66 درصد و 7/69 درصد موارد مثبت شد. میزان رنگ پذیری در نمونه های آملوبلاستوما نسبت به فولیکول دندان کم تر بود. میزان بروز هر دو مارکر در آملوبلاستومای عود کننده و بدخیم نسبت به آملوبلاستومای معمولی کم تر دیده شد اما این اختلاف از لحاظ آماری معنی دار نبود.
وضعیت و میزان رنگ پذیری این دو مارکر در آملوبلاستوما نسبت به فولیکول دندان متفاوت می باشد و کاهش بروز این دو مارکر تا حدی توجیه کننده رفتار تهاجمی تر آملوبلاستوما است. با توجه به محدود بودن تعداد نمونه ها، برای نتیجه گیری قطعی در مورد آملوبلاستومای عود کننده و بدخیم، مطالعات بعدی با تعداد نمونه های بیش تر پیشنهاد می گردد.

بتالاکتامازهای وسیع الطیف، آنزیم های وابسته به پلاسمیدی هستند که آنتی بیوتیک های بتالاکتام اکسی ایمینو مثل سفالوسپورین های وسیع الطیف نسل سوم از جمله سفتازیدیم، سفتریاکسون و سفوتاکسیم را تجزیه می کنند. این آنزیم ها اغلب در اعضای خانواده آنتروباکتریاسه خصوصا کلبسیلا پنومونیه و اشریشیاکلی یافت می شوند. شناسایی تولید بتالاکتامازهای وسیع الطیف راه حل مفیدی برای انتخاب آنتی بیوتیک مناسب در اختیار پزشکان قرار می دهد. در مطالعه حاضر فراوانی تولید بتالاکتامازهای وسیع الطیف در ایزوله های بالینی اشریشیاکلی توسط روش MIC ارزیابی شده است. هم چنین مقایسه توزیع مقاومت ایزوله های اشریشیاکلی بر اساس توزیع MIC هر یک از آنتی بیوتیک های سفتریاکسون، سفتازیدیم و سفپیم در ایزوله های بالینی اشریشیاکلی مورد بررسی قرار گرفته است.
تعداد 160 ایزوله اشریشیا کلی از نمونه های بیماران از سه بیمارستان دانشگاهی شهر تهران در سال 1385جمع آوری گردید. شناسایی ESBLs بر پایه MIC و با روش تهیه رقت در آگار با استفاده از عوامل سفتریاکسون، سفتازیدیم و سفپیم بر مبنای استاندارد CLSI انجام شد. هر ایزوله در صورتی که MIC برای یکی از عوامل فوق بزرگ تر از μm/ml 1بود به عنوان یک تولید کننده بالقوه ESBLs در نظر گرفته می شد. برای تایید تولید بتالاکتاماز وسیع الطیف هم چنین MIC تمام ایزوله های بالینی عوامل فوق در ترکیب با اسیدکلاوولانیک با غلظت ثابت μm/ml 4 تعیین گردید. هر ایزوله در صورت کاهش رقت MIC به اندازه 3 مرتبه یا بیش تر در ترکیب یکی از عوامل فوق با اسیدکلاوولانیک به عنوان تولیدکننده قطعی ESBL مشخص شد. 1. کارشناس ارشد میکروبیولوژی 2 ٭. نویسنده مسؤول: استادیار، گروه میکروبیولوژی، دانشکده پزشکی، دانشگاه شاهد. پست الکترونیک: chitsaz@shahed.ac.ir 3. کارشناس ارشد، گروه میکروبیولوژی، دانشکده پزشکی، دانشگاه شاهد تست های اولیه به طور کلی تولید ESBLs در 68/56 درصد (89n=) از ارگانیسم های مورد بررسی را نشان داد. آزمایش های تاییدی با استفاده از مهار کننده اسید کلاوولانیک، تولید بتالاکتامازهای وسیع الطیف از نوع ESBLs را تنها در70/96درصد (86n=) از سویه های دارای فنوتیپ اولیه مثبت را تایید نمود در حالی که در3/3 درصد (3n=) از ایزوله های با فنوتیپ اولیه مثبت، افزایش 3 رقت یا بیش تر در میزان MIC در آزمایش تاییدی مشاهده نشد. هم چنین نتایج تست های MIC برای سفتریاکسون، سفتازیدیم و سفپیم به ترتیب نشان داد که به طور کلی 25 درصد ارگانیسم های مورد مطاله نسبت به سفتریاکسون، 22 درصد نسبت به سفتازیدیم و 52/21 درصد نسبت به سفپیم کاهش حساسیت پیدا کرده ولی MIC های کم تر از مرزهای مقاومت که برای آنتی بیوتیک فوق در تست های معمول آنتی بیوگرام در نظر گرفته می شود داشتند. این ارگانیسم ها از آن جهت مهم هستند که در بیمارستان هایی که شناسایی ESBLs انجام نمی دهند، استفاده از سفالوسپورین های نسل سوم و مونوباکتام ها برای درمان آن ها غیر مجاز در نظر گرفته نمی شود. 336 / دو ماهنامه پژوهنده شناسایی ایزوله های بالینی اشریشیاکلی مولد بتالاکتامازهای وسیع الطیف یافته های تحقیق حاکی از آن است که نسبت قابل توجهی از ایزوله های بالینی اشریشیا کلی در بیمارستان های دانشگاهی شهر تهران مولد ESBLs هستند. این ارگانیسم ها می باید به تمام بتالاکتام ها و مونوباکتام ها مقاوم گزارش شوند. این امر لزوم اجرای روزمره تست های شناسایی ESBLs و انتخاب گزینه های درمانی مناسب را مورد تاکید قرار می دهد.

سابقه و هد ف: حملات تشنجی در روزهای اول زندگی (معمو لا 72 ساعت اول) از شایع ترین تظاهرات بالینی است. در چند دهه اخیر بر اثر دسترسی گسترده به تصویر نگاری از مغز مشخص شده است که ضایعات ایسکمیک مغزی در نوزادان نسبتا شایع است و اغلب در بچه های رسیده ای که علا یم بالینی غیر از تشنج ندارند مشاهده می شود. این مطالعه با هدف تعیین میزان وقوع ضایعات ایسکمیک مغزی و یافته های تصویر نگاری مغزی در نوزادان رسیده ای که به سبب ابتلا به تشنج در طول یک سال (از اسفند 83 تا اسفند 84) در بیمارستان کودکان مفید بستری شده بودند انجام شد.
در این مطالعه توصیفی 31 نوزاد رسیده دراسفند ماه 1383 که در سه روز اول تولد بعلت تشنج دربخش نوزادان ومراقبت ویژه بستری شدند به مدت یکسال پی گیری شده و مورد بررسی قرار گرفتند. نوزادانی که آنسفالوپاتی نداشته ودر معاینه نورولوژیکی هم سالم به نظر می رسیدند به مدت 18 ماه پی گیری شدند.
از تعداد 31 نوزاد که در طول یک سال دچار حمله تشنجی شدند، در پنج نفر (16 %) تشنج براثر ضایعات ایسکمیک مغزی بود. تشنج در سه نفر فوکال و در دو نفر ژنرالیزه بود که در چهار بیمار فقط با فنوباربی تال کنترل شد ولی در یک مورد برای کنترل تشنج علاوه بر فنوباربیتا ل، فنی توئین نیز اضافه شد. معاینه عصبی در بیش تر نوزادان غیر از یک ن فر که اسپاستیسیتی خفیف دراندام های سمت راست داشت طبیعی بود. سونوگرافی مغز تنها در یک نفر غیر طبیعی بود، در حالی که سی تی اسکن مغز در هر پنج نفر ضایعه کانونی مغز را نشان داد. این ضایعات کانونی بیش تر درطرف چپ بود. نوار مغز در سه مورد غیر طبیعی بود. در پی گیری بیماران یکی از آنان اختلال ذهنی و حرکتی شدیدی پیدا کرد و یکی دیگر کمی تاخیر در تکامل عصبی داشت.
در برسی انجام شده، سکته مغزی دومین علت شایع حملات تشنجی در نوزادان رسیده بعد ازآسفیکسی بود. سی تی اسکن مغز وسیله تشخیصی خیلی مهمی در این مطالعه بود. برای کلیه نوزادان مبتلا به تشنج که آسفیکسی نداشته و در معاینه بالینی هم به ظاهر سالم بوده ونیز علت دیگری برای تشنج آنان وجود نداشته باشد انجام تصویر نگاری مغز توصیه می گردد. (CT Scan/MRI)

بخش های اورژانس نقاط کلیدی بیمارستان ها هستند، لذا مدیریت این بخش ها از اهمیت ویژه ای برخوردار است و با توجه به این که اطلاعات یکی از منابع مهم مدیریت به شمار می آید و دسترسی سریع و به موقع مسؤولان اورژانس به اطلاعات از طریق سیستم اطلاعات مدیریت اورژانس تحقق می یابد. بنابراین، پژوهش حاضر به منظور بررسی وضعیت سیستم اطلاعات مدیریت اورژانس در بیمارستان های تابعه دانشگاه های علوم پزشکی شهر تهران انجام گردید.
در این پژوهش توصیفی، 12 بیمارستان از بیمارستان های تابعه دانشگاه های علوم پزشکی شهر تهران به روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای انتخاب شدند. داده ها از طریق مشاهده و با استفاده از چک لیست گردآوری گردیده و با بهره گیری از آمار توصیفی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته ها نشان می دهد، سیستم های اطلاعات مرتبط با بخش اورژانس در تمام بیمارستان ها با سیستم اطلاعات بخش اورژانس ارتباط دارند. فقط در 1/11 درصد سیستم های اطلاعات مدیریت اورژانس داده های مربوط به مدیریت وضعیت های اورژانسی گردآوری شده، که در 43/33 درصد آن ها فرآیند پردازش داده ها صورت می گیرد و فقط در 55/39 درصد این سیستم ها انواع گزارشات ارایه می گردد. در این سیستم ها فقط 78/29 درصد شاخص های اطلاعاتی مورد نیاز کاربران وجود دارند. هم چنین تمام سیستم ها از نوع دستی بوده و در هیچ کدام از سیستم ها استانداردهای مربوط به سیستم اطلاعات مدیریت اورژانس وجود ندارند.
با بررسی وضعیت موجود سیستم اطلاعات مدیریت اورژانس مشخص گردید فرآیند گردآوری، پردازش و توزیع اطلاعات سیستم در بیمارستان های تحت مطالعه به صورت کامل صورت نمی گیرد. در این سیستم ها بیش تر به موارد و عناصر اطلاعاتی که در جریان فعالیت های داخلی بخش اورژانس مورد استفاده قرار می گیرد؛ توجه می شود و به فعالیت های خارجی بخش اورژانس توجه نمی گردد.

سیستم های رتبه بندی برای تصمیم گیری در مورد اولویت ها و ارزیابی عملکرد یک واحد مراقبت ویژه کودکان بسیار مفید هستند. از جمله سیستم هایی که می توان به آن اشاره کرد معیارهای III- PRISM و PIM هستند که امروزه در اکثر مراکز مراقبت های ویژه کودکان جهت ارزیابی کیفی و کمی عملکرد آن مرکز استفاده می شوند. هدف از این تحقیق تعیین پیش آگهی بیماران بستری در بخش مراقبت های ویژه کودکان بیمارستان مفید بر اساس سیستم های رتبه بندیIII- PRISM و PIM و مقایسه این دو سیستم با هم است.
این مطالعه یک مطالعه توصیفی بود. نحوه نمونه گیری به روش سرشماری و بر روی 121 بیمار که از آذر1384 تا اردیبهشت 1386 در واحد مراقبت های ویژه بیمارستان کودکان مفید بستری شده بودند، صورت گرفت. اطلاعات دموگرافیک و معیارهای ارزیابی سیستم های رتبه بندی PRISM و PIM در فرم های اطلاعاتی ثبت شد. پس از تکمیل فرم های اطلاعاتی، آنالیز آماری با استفاده از آزمون های Chi square، t-test، Regression و ANOVA به وسیله نرم افزار SPSS صورت گرفت.
54% بیماران پسر و 46% دختر بودند و بیش ترین علت منجر به بستری در PICU دیسترس تنفسی و بیماری های مغزی بوده است. سپتی سمی به تنهایی بیش ترین علتی بود که منجر به مرگ و میر شده بود. در بین بیماران تحت مطالعه مرگ و میر واقعی 33% بود. متوسط امتیاز III- PRISM، 57/7 بود. سیستم PRISM از حساسیت 80% و ویژگی 75% جهت مشخص نمودن مرگ و میر برخوردار است. هم چنین بر طبق منحنی Roc مشخص شد که معیار PRISM از ارزش و قدرت زیادی در تعیین پیش آگهی بیماران بستری در بخش مراقبت های ویژه بیمارستان مفید برخوردار است و هر چه امتیاز بیماران در این سیستم افزایش یابد احتمال مرگ و میر نیز افزایش می یابد.
از این مطالعه نتیجه می گیریم که با استفاده از سیستم های رتبه بندی PRISM-III و PIM در روز اول بستری در بخش مراقبت های ویژه کودکان میتوان میزان مرگ و میر کودکان را پیش بینی نمود و با اصلاح و درمان به موقع فاکتور های مؤثر در این سیستم های رتبه بندی از عوارض مهلک پیشگیری نمود.

حاملگی از موعد گذشته به عنوان یکی از مهم ترین مشکلات دوره حاملگی محسوب می گردد. با توجه به اهمیت طول کشیدن مدت بارداری و گزارشات متفاوت از تاثیر استریپ بر کاهش طول مدت بارداری این تحقیق به منظور تعیین تاثیر استریپ روی شروع و روند زایمان و کاهش طول مدت بارداری در زنان باردار با سن حاملگی 40 هفته و بالاتر در مرکز آموزشی و درمانی بیمارستان آیت ا... طالقانی در سال های 86-85 انجام شد.
بر اساس یک مطالعه کار آزمایی بالینی دوسوکور با حجم نمونه 100 زن باردار با سن حاملگی 40 هفته یا بیش تر و بدون حاملگی عارضه دار انجام گرفت و نمونه ها به صورت تصادفی در دو گروه مطالعه و کنترل مورد استریپ و یا معاینه واژینال قرارگرفتند. افراد دو گروه به لحاظ سن، سن حاملگی و مرتبه حاملگی مشابه سازی شدند. زمان استریپ یا معاینه واژینال تا زایمان به همراه عوارض زایمانی و نوع زایمان در آن ها مورد ارزیابی قرار گرفت. جهت تجزیه و تحلیل آماری از آزمون مجذور کای و دقیق فیشر استفاده گردید.
میانگین و انحراف معیار سن بیماران به ترتیب در گروه شاهد و تجربی 8/4± 2/26 و 4/4± 4/25 (سال) و هم چنین سن حاملگی در زمان معاینه یا استریپ به ترتیب 1±281 و 1±282روز بوده که تفاوت معنی داری نداشتند. در گروه شاهد 66% و تجربی 68% افراد نولی پار بودند. زمان انتظار تا زایمان 9/1± 2/6 روز در گروه شاهد و 2/1± 7/3 روز در گروه تجربی بود (001/0P<). در خصوص عوارض زایمان شامل خونریزی واژینال، PROM و دیسترس تنفسی جنینی بین دو گروه تفاوت معنی داری مشاهده نشد. اما میزان سزارین در گروه شاهد 34% و در گروه استریپ 14% بود (02/0P<). استریپ کردن موجب کاهش طول مدت بارداری می شود و نیز میزان سزارین را کاهش می دهد. استریپ کردن پرده های جنینی باعث افزایش عوارضی مثل پارگی کیسه آب نمی شود و بنابر نتایج این مطالعه، استفاده از آن توصیه می گردد.